Judith Evers loopt haar elfde
ter nagedachtenis aan haar moeder
DODEWAARD - Geboren én getogen in Nijmegen ben ik wonende achter de Wedren (Prins Hendrikstraat) opgegroeid met ‘De Nijmeegse 4Daagse’. Als klein meisje was ik al gefascineerd door de groepen soldaten, die tegenover ons huis in de scholen bivakkeerden.
Ook mijn moeder leefde helemaal naar die week toe én was altijd dolenthousiast van het hele gebeuren! Uit een gezin met zes kinderen riep ze altijd: “Jullie feesten altijd wel gezellig mee, maar ik hoop dat ik ooit mag meemaken dat één van mijn kinderen eens mee gaat lopen!”
Toen mijn middelste broer, die bij de ‘Kwik Bacchus Band’ speelde en ook altijd tijdens de Vierdaagsefeesten zeer actief was in 2001 op veel te jonge leeftijd overleed was ook voor mij het feesten even voorbij...
Nu was het tijd om te gaan lopen en in 2004 was het zover! Ik besloot de stoute ‘wandelschoenen’ aan te gaan trekken en me op te geven voor de 40 kilometer. Destijds kon dat nog op de Groesbeekseweg op het kantoor van de Koninklijke Wandelbond Nederland!
Opgetogen met inschrijving en met nieuwe wandelschoenen ben ik rechtstreeks naar mijn moeder gegaan én vertelde haar dat ik me had opgegeven voor de 88ste 4Daagse. Met tranen van ontroering zei ze: “Dat ik dit in mijn leven nog mag meemaken!”
Jarenlang is ze mijn grootste én trouwste fan geweest! Ze woonde inmiddels op de Berg en Dalseweg en daarvandaan was dus ook mijn startpunt. Om vijf uur stond ze op, zette een kopje thee en gaf een gevulde koek mee. Door de dag heen belde ze om te vragen hoe het ging en als ik dan gefinisht was, had ze de koffie al klaar met iets lekkers van de ‘overkant’ (patisserie
Looyenga), zoals ze dat dan zei.
Op de donderdag gaf ze geld mee, om bij de Wolfsberg in Groesbeek soep te nuttigen en wat drinken erbij: “Want daar kreeg ik eind dertiger jaren het eerste kusje van je vader!” De laatste dag was ze altijd present aan de ‘Via Gladiola’ enthousiast klappend en natuurlijk met de gladiolen!
Na 2015 was ze fysiek niet meer aanwezig, maar leefde ze nog erg mee en volgde ze alles op de televisie en is ze helaas in december 2017 op bijna 100-jarige leeftijd overleden.
Sinds 2018 mis ik mijn allergrootste én trouwste fan en loop ik op de donderdag en vrijdag met een foto van haar op mijn rugzak en is die donderdag altijd nog de dag van moeder en de Wolfsberg. Temeer, dat de route ook nog loopt over de Postweg en langs begraafplaats Rustoord, waar vanaf de zondag al de Gladiolen bij haar graf staan.
Wat heel mooi is, dat er ook weer reacties komen op de foto en dat het ook weer de mooiste verhalen oplevert! Dit jaar hoop ik voor de elfde keer mee te lopen en natuurlijk staan die dagen weer in het teken van m’n moeder!