Een heilige in Elst
Ik had hem op mijn vorige wandeling al de hele tijd in het oog. En nu sta ik er vlak voor. Hij mag er zijn, de Grote Kerk van Elst. De korte torenspits heeft een kroontje in de vorm van een peer, we zijn per slot in de Betuwe.
De kerk was oorspronkelijk gewijd aan de later heilig verklaarde Werenfridus. Die was door de Utrechtse bisschop naar Elst gestuurd om het christelijk geloof onder de Betuwse barbaren te verspreiden. Hij is vandaag de dag de beschermheilige van Elst.
Op het wapen van het dorp zie je een doodskist op een zwart bootje, dat voortglijdt op de golven. Het verhaal achter het tafereel? Werenfridus werkte zowel in Elst als in Westervoort. Hij was het liefst in Elst, maar overleed in Westervoort. De inwoners van beide plaatsen eisten het lichaam op. Er werd besloten het lot – onze Lieve Heer – de doorslag te laten geven. Werenfridus werd in zijn doodkist op een onbemand bootje in een zijtak van de Rijn gelegd: nou maar kijken waarheen de reis gaat. Wat denk je wat? Het bootje voer, tegen de stroom in, regelrecht naar Elst.
Werenfridus werd onder de Grote Kerk begraven. Daar ligt-ie overigens niet meer, zijn resten zijn op enig moment weggeroofd – nee, niet door Westervoorters.
Toch is de heilige niet helemáál weg uit Elst. Daar waar Rijksweg Noord en de 1e Weteringsewal elkaar kruisen, ligt in de berm een beeld van Werenfridus. Het kunstwerk is uit z'n bootje gevallen en heeft wat van een roestige mummie met een mijter op z’n hoofd. Een beetje jammer, dat laatste: Werenfridus was geen bisschop en droeg dus geen mijter.