Mijn horizon in quarantaine tijd...
Algemeen“Ik zit een week in quarantaine nu. Na 20 jaar bezocht mijn naar nieuw Zeeland geëmigreerde vriendin me en bleek na thuiskomst ook een week later positief getest”, vertelt Ellen van Eldik.
“Je denkt: het pakt me niet. Eenmaal zover beheerst het je leven, want ik ben ziek. In de tuin geniet ik van de prachtige rozen ruik nog steeds de volop bloeiende jasmijn en pluk het rijpe fruit om er confiture van te maken.
Boven bij het raam op het zuiden hoor ik de A15, en de spreeuw-afschrikkers vanuit de boomgaarden knallen. Ik zie de windmolens achter de Rijn en kijk uit over de groene wijdse Betuwe. Daarachter ligt de horizon.
Iedere dag zit de merel in de hoge conifeer die boven de daken uitsteekt luidkeels de avond in te zingen. Het licht kleurt pastel en ik tel mijn zegeningen. Door een enkel torentje of bomentop onderbroken verruimt het uitzicht mijn kamertje en volgt mijn blik de oneindig doorgetrokken onrechte lijn.
Het stimuleert mijn verbeelding en ik kom tot rust. Want... wat te doen wanneer van de buitenwereld geïsoleerd? Ik ben met het zoutpad begonnen en heb een dikke pil van de ‘Little library’ uitgelezen. Over een land zonder vrijheid vol corruptie beheerst door communistische idealen.
Gefrustreerd pak ik na veertig jaar m’n kleine landschapsezel, en schilder geïnspireerd door dit boek ‘Wilde Zwanen’, een expressief bulderende waterval op een oude canvas.”
